ഒരു സമരകഥ- ഭാഗം 1.

എഞ്ചിനീയറിങ് കോളേജില്‍ എത്തുമ്പോള്‍ സമരം എന്ന സാധനം എനിക്കു റ്റിവിയിലും പത്രങ്ങളിലും മാത്രം കണ്ടറിവുള്ള ഒന്നായിരുന്നു. എന്റെ സ്കൂള്‍ വിദ്യാഭ്യാസം മുഴുവന്‍ ചിന്മയാ വിദ്യാലയ, തൃപ്പൂണിത്തുറയില്‍ ആയിരുന്നു. അവിടെ ഞങ്ങള്‍ക്കു സമരത്തേക്കുറിച്ചാലോചിക്കാന്‍ ഒരു സന്ദര്‍ഭം ഒത്തുവന്നില്ല. അങ്ങനെ സമരത്തിന്റെ തിയററ്റിക്കല്‍ ക്നോളേജ് മാത്രമായിട്ടാ‍ണ് ഞാന്‍ കോ ഓപറേറ്റിവ് ഇന്‍സ്റ്റിറ്റൂട്ട് ഒഫ് ടെക്നോളജിയില്‍ (സി.ഐ.ടി.വി) കാലെടുത്തു വെക്കുന്നത്.

കഥയിലേക്ക് കടക്കും മുമ്പ് സി.ഐ.ടി.വിയെ കുറിച് ഒരു നാലു വരി. ആ കാലത്തു കേരളത്തില്‍ കൂടുതലും ഗവണ്മെന്റ് എഞ്ചിനീയറിങ്ങ് കോളേജുകള്‍ ആയിരുന്നു ഉണ്ടായിരുന്നത്. കേരളത്തിനു വെളിയില്‍ ബാക്കി ദക്ഷിണേന്റ്യന്‍ സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ കൂണു പോലെ മുളച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ഒരു വസ്തുവായിരുന്നു പ്രൈവറ്റ് എഞ്ചിനീയറിങ്ങ് കോളേജുകള്‍. 1999ഇല്‍ കേരള ഗവണ്മെന്റ് ഒരു പുതിയ കണ്ടുപിടിത്തം നടത്തി - സെമി ഗവണ്മേന്റ് എഞ്ചിനീയറിങ്ങ് കോളേജുകള്‍. അങ്ങനത്തെ കോളേജുകളുടെ നോക്കി നടത്തിപ്പിനു വേണ്ടി തുടങ്ങിയ ഒരു സ്ഥാപനമാണ് കോ ഓപറേറ്റീവ് അക്കാ‍ദമി ഒഫ് പ്രൊഫഷണല്‍ എഡ്യുക്കേഷന്‍ അഥവാ കേപ്. കേപ്പിന്റെ കീഴില്‍ ഉള്ള ആദ്യത്തെ കോളേജ് എന്ന ബഹുമതി ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം സി.ഐ.ടി.വിക്ക് ഉള്ളതായിരുന്നു. അവിടുത്തെ ആദ്യത്തെ ബാച്ച് എന്ന പട്ടം ഞങ്ങള്‍ക്കും.

ഭാരതാംബയുടെ മാറില്‍ വിരിയുന്ന എല്ലാ എഞ്ചിനീയറിങ്ങ് കോളേജുകളുടേയും തലതൊട്ടപ്പനാണ് ആള്‍ ഇന്‍ഡിയ കൌണ്‍സില്‍ ഒഫ് ടെക്നിക്കല്‍ എഡ്യുക്കേഷന്‍ (ഏ.ഐ.സി.ടി.ഇ). മൂപ്പരുടെ അനുഗ്രഹം ഇല്ലെങ്കില്‍ പഠിച്ചിറങ്ങുമ്പോള്‍ കിട്ടുന്ന ഡിഗ്രി സര്‍ട്ടിഫിക്കെറ്റില്‍ കോളേജിനു മുമ്പിലുള്ള ചായക്കടയില്‍ നിന്നും പരിപ്പുവട പൊതിഞ്ഞുകൊണ്ടുപോകാം. പുതുതായി തുടങ്ങുന്ന കോളേജുകള്‍ക്ക് കോളേജില്‍ അപ്പോളുള്ള സൌകര്യങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ 1 വര്‍ഷത്തെ പ്രൊവിഷണല്‍ റെക്കൊഗ്നിഷന്‍ കിട്ടും. ഒരു വര്‍ഷം കഴിയുമ്പോള്‍ കോളേജിന്റെ പെര്‍മനെന്റ് ബില്‍ഡിങ്ങും മറ്റും കാട്ടി പെര്‍മനെന്റ് റെകൊഗ്നിഷന് അപേക്ഷിക്കണം. ഏ.ഐ.സി.ടി.ഇ മുത്തച്ഛന് അതൊക്കെ കണ്ട് ബോധിച്ചാല്‍ കോളേജിനെ ഭാരതത്തില്‍ എഞ്ചിനീയറിങ്ങ് പഠിപ്പിക്കാന്‍ പറ്റിയ സ്ഥലങ്ങളുടെ ലിസ്റ്റില്‍ ചേര്‍ക്കും.

ഞങ്ങള്‍ പഠിക്കാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോള്‍ കോളേജിനു പ്രൊവിഷണല്‍ റെകൊഗ്നിഷന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരു വര്‍ഷം കഴിഞ്ഞപ്പൊ ‍ അതില്ലാണ്ടായി. ഞങ്ങളുടെ കോളേജിനും അതിനു മുമ്പിലുള്ള തട്ട് കടക്കും എ. ഐ. സി. ടി. ഇയുടെ കണ്ണില്‍ തുല്ല്യ വിലയായി...ശ്ശെ...അങ്ങനെ പറയുന്നതും ശരിയല്ല. തട്ട് കടയില്‍ ചെന്നാല്‍ ഒന്നുമില്ലെങ്കില്‍ ചായയും കല്ലുമ്മക്ക ഫ്രൈയും കിട്ടും. ഞങ്ങളുടെ കോളേജില്‍ വന്നാല്‍ എടുത്തു കൊടുക്കാന്‍ എയറ് പിടിച്ച് നില്‍ക്കുന്ന ഞങ്ങളുടെ പ്രിന്‍സിയും പിന്നെ ആര്‍ക്കും വേണ്ടാതെ ഉപേക്ഷിച്ച സ്ക്രൂ പോയ ഒന്നു രണ്ടു ഡ്രാഫ്റ്ററുകളും മാത്രം.

ഞങ്ങളുടെ ബാച്ച് കഴിഞ്ഞ് ഒരു ബാച്ച് കൂടി വന്നു. അതിന്റെ അടുത്ത ബാച്ച് വരാറായിട്ടും എ.ഐ.സി.ടി.ഇ. റെകൊഗ്നിഷന്റെ കാര്യം സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ “അരിയെത്ര” എന്ന ചോദ്യത്തിന് “പയറഞ്ഞാഴി” എന്ന മോഡല്‍ ഉത്തരമാണു ഞങ്ങളുടെ ബഹുമാനപെട്ട പ്രിന്‍സി തന്നുകൊണ്ടിരുന്നത്. ഒടുവില്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ക്ക് ക്ഷമ നശിച്ചു. ഇതിന്റെ കാര്യത്തില്‍ എന്തെങ്കിലും തീരുമാനം ആകാതെ അടുത്ത ബാച്ചിന്റെ അഡ്മിഷന്‍ നടത്താന്‍ സമ്മതിക്കരുതെന്ന് തീരുമാനം ആയി. മൂന്നാം ദിവസം അഡ്മിഷന്‍ ആണ്. അടുത്ത ദിവസം ഞങ്ങള്‍ സമരം തുടങ്ങി. പറയുന്ന മുദ്രാവാക്യങ്ങള്‍ ഏറ്റുവിളിച്ച് ആദ്യസമരത്തിന്റെ ഉത്സാഹത്തില്‍ ഞാനും. സമരത്തിന്റെ മുഖ്യ പരിപാ‍ടി പ്രിന്‍സിയുടെയും മറ്റും ഓഫീസിന്റെ മുമ്പില്‍ നിരന്നിരിക്കുക എന്നതായിരുന്നു. ഇടക്കിടക്കു മുദ്രാവാക്യം വിളി. വിളിച് മടുക്കുമ്പോള്‍ ഇരുന്നു അശ്വമേധം, അന്താക്ഷരി മുതലായ കളികള്‍, പ്രിന്‍സിയോ വേറേ സാറുമ്മാരോ ആരേയെങ്കിലും പുറത്ത് കണ്ടാല്‍ പൂര്‍വാധികം ശക്തിയോടെ മുദ്രാവാക്യം വിളി. അങ്ങനെ സമരത്തിന്റെ ആദ്യ ദിവസം വിജയകരമായി പൂര്‍ത്തീകരിച്ചു. രണ്ടാം ദിവസവും ഇതൊക്കെ തന്നെ. പ്രിന്‍സിയുടെ ഭാഗത്തു നിന്നും കമാ മാത്രമല്ല വേറേ ഒരക്ഷരവും വരുന്നില്ല. മൂന്നാം ദിവസം. അഡ്മിഷന്‍ ഡേ.

(തുടരും)